Dzisiaj Dzień Dziecka, a właściwie wszystkich tych, którzy dziećmi się czują i tych, którzy dla nas są dziećmi, bez względu na wiek. Wszystkie dzieci są jednakowo ważne, zachwycają nas słodkie bobaski, zadziwiają małe mądrale, sprawdzają naszą cierpliwość gdy dorastają, potem szybciej lub wolniej usamodzielniają się i wykorzystują to, w co rodzice je wyposażyli. Zrozumiałam, jak ważne jest, to co niematerialne, to w co pomoże im żyć, pracować i tworzyć relacje z ludźmi. Nasze dzieci, w dużym stopniu, będą takimi ludźmi, jakimi ich stworzyliśmy.
Nie będę tu pisać o tym, w co wyposażyłam swoje dzieci, bo wiem, że mogło być lepiej. Starałam się, ale skoro żyłam w chorym związku, podszytym kłamstwem i strachem, to niestety nie miały one właściwego przygotowania do życia. Mimo to radzą sobie jakoś, ale nie jest to moją do końca zasługą. Tym bardziej nie jest zasługą człowieka, który zdominował mnie przez tak wiele lat zmieniając życie w piekielną torturę.
Post ten sprowokował wpis na facebooka mojego siostrzeńca. Przyznam szczerze, że całe lata uważałam się za dużo lepszą matkę niż moja siostra. Życie to zweryfikowało. Nie spodziewam się, żeby moje dzieci kiedykolwiek napisały mi taką „laurkę”. Chociaż Misia nie miała i nie ma lekkiego życia, to potrafiła dać więcej niż ja.
Chylę przed Tobą czoło SIOSTRO.
https://www.facebook.com/MasterDzas/posts/10155539036433816
